برای حرکت در مسیر توسعه اقتصادی، یک کشور باید برنامه دقیق داشته باشد و بداند دقیقاً از هر حوزه‌ای چه انتظار و خواسته‌ای دارد؛ در کدام بخش‌ها هدف تامین بازار داخلی است و در کدام بخش‌ها مطلوب توسعه صادرات و تجارت جهانی است.
شناخت مزیت‌های بومی یکی از مهم ترین اصول توسعه اقتصادی یک کشور است و تنها کشوری می‌تواند به توسعه‌یافتگی برسد که بتواند در کوتاه‌ترین بازه زمانی و با بالاترین کیفیت و گستردگی ممکن، ظرفیت‌ها و مزیت‌های نسبی خود را بشناسد و برای تبدیل کردن آنها به مزیت رقابتی در بازار اعم از داخلی و خارجی برنامه‌ریزی کند.
این مهم البته در ابتدا نیازمند اصلاح رویکردهای تصمیم‌گیران و تصمیم‌سازان و نگاه منطقی و دقیق آنها به داشته‌های سرزمینی است.
باید دانست که هیچ کشوری در تمام حوزه‌های اقتصادی نه استعداد و نه مزیت نسبی دارد؛ پس به همین دلیل تنها باید روی ظرفیت‌هایی که مزیت رقابتی بالقوه دارند، تا بتوانند با تمرکز سرمایه و امکانات، مسیر را برای پیشبرد اهداف توسعه‌ای و اقتصادی خود آماده کنند.
به عنوان نمونه کشوری که به لحاظ جغرافیایی امکان و استعداد کشت و کشاورزی را ندارد و با موضوعاتی مانند بحران آب درگیر است، نباید روی محصولات کشاورزی سرمایه‌گذاری کلان داشته باشد و یا کشوری که در مرزهای آبی قرار دارد حتماً باید بخش مهمی از سرمایه و داشته‌های خود را روی صنایع دریایی و حمل‌ونقل دریایی متمرکز کند و از آنها را به یک توان استراتژیک و راهبردی تبدیل کند.
نکته مهم البته این است که کشورها باید بتوانند در بقیه حوزه‌ها نیز به میزان نیاز توانمندی تامین بازار داخلی را در خود ایجاد کنند و وابسته صرف به کشورهای دیگر نباشند.
در واقع برای حرکت در مسیر توسعه اقتصادی، یک کشور باید برنامه دقیق داشته باشد و بداند دقیقاً از هر حوزه‌ای چه انتظار و خواسته‌ای دارد؛ در کدام بخش‌ها هدف تامین بازار داخلی است و در کدام بخش‌ها مطلوب توسعه صادرات و تجارت جهانی است.
[/sect id=[file]] |