گفتگوی اختصاصی با مقدم مدیرعامل منطقه آزاد چابهار؛
منطقه آزاد تجاری- صنعتی چابهار که تنها بندر اقیانوسی ایران در سواحل مکران است در اوایل دهه ۷۰ در کنار شهر چابهار، دریای عمان و اقیانوس هند تاسیس شد.
چابهار به دلیل موقعیت راهبردی که نزدیک ترین راه دسترسی کشورهای محصور در خشکی نظیر افغانستان، ترکمنستان و ازبکستان و... به آب های آزاد است، از اهمیت خاصی برخوردار است.
احداث فرودگاه بین المللی و اتصال چابهار به خطوط ریلی و راه آهن سراسری کشور، همواره در فهرست برنامه ریزی دولت ها درراستای توسعه این بندر بوده اما تا کنون به صورت جدی، عملیاتی نشده است و در واقع روند توسعه در منطقه مکران بسیار کند پیش می رود؛ از آنجایی که این منطقه آزاد از زمان تاسیس تاکنون، مدیریت ثابت و واحدی نداشته است شاید یکی از دلایل کمتر توسعه یافتگی منطقه و پیشرفت کند آن، همین عامل باشد.
در همین رابطه روزنامه ابرار اقتصادی در گفتگویی با امیر مقدم که از سال ۱۴۰۱ مدیرعاملی منطقه آزاد چابهار را برعهده دارد، چالش های ذکر شده را بررسی کرده که مشروح آن را در ادامه می خوانید:
چرا با توجه به تبلیغات دولت ها درخصوص توسعه منطقه مکران، این روند پیشرفت برای مردم منطقه و کشور ملموس نیست؟
مسلما گام بزرگی تا موفقیت مورد نظر باید طی شود و چون بر اساس ماموریت های مصوب، ما قطب تجاری و صنعتی هستیم، رویکرد مدیران اسبق و فعلی صرفا تجاری-صنعتی بوده و گردشگری در ماموریت سازمان نبوده و عقب ماندگی هایی در این مسیر داریم که باعث شده این بخش مغفول بماند، اما از یک سال گذشته اصلاحاتی در حوزه بومگردی و گردشگری ملی، میدانی و محلی صورت گرفته که در همین رابطه در بخش افزایش حضور ایرلاین ها به منطقه، پیشرفت قابل ملاحظه ای داشته ایم و سطح عبور و مرور برند های هواپیمایی به شدت تغییر کرده و تعداد پروازها افزایش یافته و همچنین امسال برای اولین بار پرواز حجاج از چابهار صورت گرفت.
عوامل کندی روند توسعه منطقه مکران را در کجا باید جستجو کرد؟
رسیدن به موفقیت وقت می خواهد مثال پروژه تامین ۸۰۰ هزار مترمکعب آب در روز که ۱۵۰ هزار متر مکعب آن متعلق به چابهار است، نیاز به مهلت ۵ ساله دارد و یکی دیگر از دلایل کندی این است که مناطق آزاد خویش گردانند و باید زیرساخت ها را هم خودشان تامین کنند اگر دولت بودجه عمرانی برای ایجاد زیرساخت ها، آب، برق، گاز و ... ایجاد می کرد، همه درآمد منطقه صرف سرمایه گذاری می شد نه زیرساخت و از طرفی هم اگر زیرساخت نباشد، قدرت چانه زنی با سرمایه گذار کاهش می یابد.
چه نوع چالش ها و مشکلاتی در منطقه آزاد چابهار وجود دارد که شاید در سایر مناطق آزاد نباشد یا بسیار کمتر باشد؟
بر اساس قوانین مناطق آزاد، آنچه که به ما برای واردات به منطقه ابلاغ شده با سایر مناطق آزاد یکسان است درحالی که در چابهار، ذائقه مردم این محصولات را نمی پسندد، مردم بومی اینجا نیازشان داخلی است و به دنبال محصولات لوکس نیستند پس قانونگذار باید شرایط مناطق آزاد را بومی شده ببیند.
دومین مسئله، ثبات مدیریتی که در این منطقه وسایر مناطق آزاد بسیار حائز اهمیت است.
در این منطقه تا بحال ۱۶ مدیرعامل تغییر کرده در حالی که در کشورهای رقیب ثبات مدیریت ۳۰ ساله دارند و این تغییرات زود به زود به عملکرد توسعه ای منطقه آسیب جدی وارد می کند و مدیر بعدی باید همه کارها را از نو شروع کند که خود یکی از دلایل کندی پیشرفت نیز است و در واقع تغییر مدیریت ها باید بر اساس مفاهیم اقتصادی باشد نه عملکرد سیاسی.
به نظر شما مردم منطقه از توسعه و محرومیت زدایی ترس دارند یا سرمایه گذار خارجی و داخلی را می پذیرند؟
هر منطقه ای موقعیت و شرایط خاص خود را دارد و سرمایه گذار در این منطقه باید با گفتمان و فرهنگ مردم ورود کند به عنوان مثال موضوع عفاف وحجاب در منطقه سیستان و بلوچستان با سایر مناطق آزاد فرق دارد و سرمایه گذار اگر پوشاک نامتجانس با فرهنگ مردم وارد کند با مخالفت روبه رو می شود اما اگر در سرمایه گذاری ها نیروی محلی و بومی جذب شوند و دانشگاه برای مردم به ارمغان بیاورد مسلما با استقبال مواجه شده اما اگر ترافیک و شلوغی و بی بند وباری به بار بیاورد مردم نخواهند پسندید پس ما باید هوشمندانه و متناسب با ذائقه فرهنگی مردم در منطقه مکران سرمایه گذاری کنیم.
و آخرین پیام؟
من این قول را می دهم که تا سال دیگر مشکل اینترنت، برق و آب منطقه برطرف شود هرچند نسبت به شاخص های بهینه هنوز فاصله خواهیم داشت اما تلاش می کنیم روند توسعه و پیشرفت را در منطقه آزاد چابهار سرعت ببخشیم.
«روزنامه ابرار اقتصادی - 17 آبان 1402»
[/sect id=[file]] |